Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stribbelen]

STRIBBELEN, onz. w., gelijkvl. Ik stribbelde, heb gestribbeld. Eigenlijk, tegenspartelen, even als het hoogd. strauben. In het gebruik, zich ergens tegen aankanten: altijd wil hij tegen de bekende waarheid

[p. 745]

stribbelen. Van hier stribbelig, zamenstell. tegenstribbelig - stribbeling, tegenkanting, moeijelijkheid, onaangenaamheid: de Hartogh had er eenige stribbeling oover. Hooft. Zamenstell.: tegenstribbelen, tegenstribbeling. Dit woord komt van streven.