Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stof]

STOF, z.n., o., des stofs, of van het stof; zonder meerv. Verkleinw. stofje. Kleine ondeeltjes van evenveel welk ding, die zoo fijn zijn, dat zij ligtelijk wegstuiven: het moet tot stof vermalen worden. Te brijzelen tot stof, te kneen als maeghdewas. Vond. Bijzonderlijk, de ondeeltjes van allerlei soorten van aarde: ende de Heere Godt hadde den mensche geformeert uijt 't stof der aerden. Bijbelv. U op uw weg tot stof doe wederkeeren. L.D.S.P. En klaeuwen stof en zant in 'svijants oog te wroeten. Vond. Van hier stofachtig, stoffen, stoffer, stofferig, stoffig, enz. Zamen-

[p. 709]

stell.: stofgoud, stofhagel, stofhagelen, stofmeel, stofregen, stosregenen, stofzand, enz. Goudstof, enz.

Stof, hoogd. staub, is eigenlijk iets dat ligtelijk wegstuift, zoo als het stof der aarde, waaruit God, volgens de h.s., den mensch formeerde. Daar nu meer andere dingen uit dat stof gevormd werden, kreeg stof de beteekenis van grondbeginsel, in welke het vrouwelijk is. Zie het vorige stof. Het stamwoord is stuiven.