Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stippel]

STIPPEL, z.n., m., des stippels, of van den stippel; meerv. stippels. Verkleinw. stippeltje. Hetzelfde als

[p. 705]

stip: het goudgele veld van een blazoen wordt op deszelfs teekening door stippels aangeduid. Gij moet boven elke I een stippeltje zetten. Van hier het volgende.