Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stinken]

STINKEN, onz. en bedr. w., ongelijkvl. Ik stonk, heb gestonken. Eigenlijk, even als rieken en ruiken, en het oude stanken, waarvan wij, bij stank, een voorbeeld uit Ottfrid. aanvoerden, eene fijne uitwaseming, welke de zenuwen van den neus aandoet, opgeven, zonder bepaling, of die uitwaseming aangenaam zij, dan niet: sie stincken mit then bezzesten salvon. Willer. Suazu sie thir stinkent, zij ruiken voor u zoet, Ottfrid. Bedrijvend, evenveel welke uitwaseming ontwaar worden: habent nasa unde ne stinkent. Notk. Maar in het hedendaagsche gebruik, enkel onzijdiglijk, onaangenaam ruiken: uw adem stinkt. Het stonk als een kreng. Ergens naar stinken, is, de onaangename uitwaseming van eenig bijzonder ding van zich geven: zij stonk naar brandewijn. Naar knoflook stinken. Ergens stinken, is, figuurlijk, daar slecht geacht zijn: hij stinkt daar, hij is daar in eenen

[p. 703]

slechten reuk. Het stinkt er, is dikwijls, het is er onklaar: het zal daar voor u stinken. Het ergens stinkend maken, is zich aldaar slecht gedragen: wat hebt gij het daar wederom stinkend gemaakt! Zich ergens stinkend maken, is, zich aldaar ongeacht, gehaat, maken: gij zult u bij hem stinkend maken. Dat gij onsen reuk hebt stinckende gemaeckt voor Pharao. Bijbelv. Van hier stinkaard, stinckelinck, bij Kil. stinkerig, en stinkert, zekere druif. Zamenstell.: stinkappelboom, stinkbok, stinkbonsem, stinkdier, stinkgat, stinkhout, stinkkolk, stinkkruid, stinkmossel, stinknest, stinkpoel, stinkpot, stinksloot, stinkvisch, stinkvlieg, stinkvogel, enz.

Stinken, Kil. stincken, stinchen, hoogd. stincken, oulings ook stanken, zie stank.