Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stichter]

STICHTER, z.n., m., des stichters, of van den stich-

[p. 692]

ter; meerv. stichters. Een daarsteller, oprigter, bouwer, van evenveel welk ding: hij was de stichter van dien brand, van die vijandschap, van dat verbond, van dat rijk, paleis, klooster, enz. Zamenstell.: brandstichter, enz.