Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Stamper]

STAMPER, z.n., m., des stampers, of van den stamper; meerv. stampers. Verkleinw. stampertje. Eigenlijk, al wat stampt, het zij een levendig, het zij een levenloos ding zulks doe; maar gewoonlijk inzonderheid het werktuig waarmede men iets in den vijzel stoot: voor eenen marmeren vijzel moet de stamper van hout wezen: al stiet gij den dwaes in een mortier met een stamper. Bijbelv. De stampstok van het geschut: hoe handig weet hij met wisser, lepel, en stamper, om te gaan! Ook wel eens de laadstok van een klein schietge-

[p. 640]

weer: daar heb ik mijnen stamper verloren. Een werktuig van den straatmaker: reik mij den stamper eens aan! Bij Kil. een heiblok, of eene heije, in haar geheel. Eindelijk, de groote werktuigen, waardoor de lompen in eenen papiermolen tot pap gestampt worden, en soortgelijke werktuigen in andere stampmolens: wat maken die stampers een gedruis!

Stamper, eng. stamper, dat eenen persoon aanduidt, die zich door eenen winderigen gang een bijzonder aanzien verwerven wil, hoogd. stamper, stampf, stampfe, stampfer, en stampel, dat intusschen meest in plaats van ons stempel gebezigd wordt, zweed. stampel, middeleeuw. lat. stampilla, komt van stampen.