STAMELEN, stameren, onz. w., gelijkvl. Ik stamelde, heb gestameld. De woorden, die men uiten wil, hakkelen, of derzelver lettergrepen met merkelijke tusschenpoozingen, en dikwijls ook met herhaling van eene en dezelfde syllabe, uitspreken; het zij uit wezenlijk onvermogen, het zij uit hevige gemoedsbeweging: zekere Koning van Frankrijk stamelde zoo geweldig, dat men hem den stamelaar noemde. Der stamerender tonge sal haestelic spreken. Bijb. 1477. Gij hebt het vast gedaan, dat hoor ik aan uw stamelen. Ook wel eens, over het algemeen, gebrekkig spreken: het lieve kind begint al te stamelen. In eenen bedrijvenden zin, iets gebrekkig voortbrengen: hare stervende tong stamelde nog de hartelijkste gebeden
[pagina 638]
[p. 638]
voor u. Van hier stamelaar, stameling. Zamenstell.: stamelbek, stamelbout, bij Kil. stamelbold, stamelkees, stameltaal, enz. Nastamelen, toestamelen, uitstamelen, voorstamelen, enz.
Stamelen, hoogd. stammeln, zweed. stamma, angels. stomettan, eng. stammer, vries. stammeren, heeft zijne beteekenis aan zijnen klank te danken.
Auteursrechtvrij