Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Staartster]

STAARTSTER, z.n., vr., der, of van de staartster; meerv. staartsterren. Van staart en ster. Eene ster, die slechts zelden in de nabijheid der Zon ver-

[p. 618]

schijnt, maar dit hemelligchaam alsdan zoo sterk nadert, dat hare uitwasemingen eene lange streek in de lucht vormen, waaruit men oulings den staart van een gedrocht maakte, 't welk men in zekere staartster meende te vinden.