Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sproet]

SPROET, z.n., vr., der, of van de sproet; meerv. sproeten. Verkleinw. sproetje. Anders sproetel. Bij Kil. ook sproetsel. Zeker vlekje in het aangezigt: haar gelaat is des zomers vol sproeten. Van hier sproetach-

[p. 601]

tig, sproetelig, sproetig. Zamenstell.: zomersproet, hoogd. sommersprosse. Oulings was sproet ook een tak.