Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Spoor]

SPOOR, z.n., vr., der, of van de spoor; meerv. sporen. Een prikkel, om een paard aan te sporen: een paard de sporen geven, het daarmede prikkelen. Het dier luisterde niet naar de sporen. Maar sporen streng gegespt omstrengen hopmans hielen. Vond. De prikkels achter aan de pooten van eenen haan: de beesten sloegen geweldig naar elkanderen met hunne sporen. Overdragtelijk, al wat dient om aan te prikkelen: met aanhoudende spore hem prickeld' als de mijn. Hooft. Neen, neen, all' wat ik nope en aenprick met de spoor. D. Deck. Spreekw. het is eene hen met sporen, het is een boosaardig vrouwspersoon. Hij moet met harde sporen bereden worden. Van hier sporen. Zamenstell.:

[p. 585]

spoorhaan, spoorhen, spoormaker, spoorslag, enz. IJsspoor, ridderspoor, enz.

Spoor, spore, ital., ijsl. ook spore, zweed. sporre, angels. spora, eng. spur, in de taal van wallis. ijspardum, fr. eperon, hoogd. sporn, neders. spaarn, epirot. spori, gr. πεϱονη, is naauw verwant aan speer, en schijnt eigenlijk iets scherps, evenveel welken prikkel, aan te duiden.