Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Spinnen]

SPINNEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik spon, heb gesponnen. Draden vormen: de spinnekop begaf zich op nieuw aan het spinnen. Gij spint al te grove draden. Uit draden vormen: de zijdeworm spint zijn eigen graf. Allerlei garen spinnen, tot draden vormen: men noodzaakt de tuchtelingen in het spinhuis, om wol te spinnen. Vlas, werk, hennip, zijde, spinnen. Spreekw. hij zal er geene zijde bij spinnen, hij zal er geen voordeel bij behalen. Hij zal daarvan geen goed garen spinnen, hij zal daarvan geen goed werk maken. Floers spinnen, naijverig zijn. Zijnen strop spinnen, naar de galg dingen. Voorts is tabak spinnen tabaksbladen op eene bekende wijze in een draaijen, en hooi spinnen, daarvan in een gedraaide bossen vormen. Van de katten zegt men, dat zij spinnen, wanneer zij soortgelijk een gesnor verwekken, als dat van een spinnewiel. Ein-

[p. 574]

delijk wordt wijn gezegd te spinnen, wanneer die begint te werken. Aardig gebruikt Vond. dit woord van de menschelijke voortteling: Troostze dan, die zieltjes spinnen. Van hier gespin, spil, indien het uit spindel zamengetrokken is; zie spil; spin, spinner, spinnerij, spinsel, spinster. Zamenstell.: spinhoer, bij Kil. evenveel, als spin en spinnekop, spinhuis, spinkorfken, Kil. - spinnekop, spinnewiel, spinrokken, spinvodde, een slecht vrouwspersoon, spinvoeten, met de voeten spartelen, zoo als een stervend dier, spinzijde, enz. Afspinnen, bespinnen, doorspinnen, inspinnen, ontspinnen, uitspinnen, verspinnen, enz.

Spinnen, neders., hoogd., Ottfrid. ook spinnen, Ulphil., angels. spinnan, zweed., ijsl. spinna, deen. spinde, eng. spin, is een zeer oud woord van eenen noordschen oorsprong.