Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Spijs]

SPIJS, z.n., vr., der, of van de spijs; meerv. spijzen. Al wat door iemand gegeten wordt, en hem, na uitzondering van drank, tot voedsel dient: die geene onreine spijs zoude proeven. Vond. Den beesten der aerde tot spijse zijn. Bijbelv. Al brullend, spijs van

[p. 569]

God, den geever, zoeken. L.D.S.P. Spijs en drank. Bijzonderlijk, deze of gene toebereide kost: dat is mijne spijze, spijze, die ik bemin. Er werden allerlei spijzen opgedischt. Die eer aen 's konings disch de spijs pleegh aen te langen. Vond. Figuurlijk, ook het gene door het vuur verteerd wordt: 't is eene spijse des vijeroffers tot eene lieflicke reucke. Bijbelv. Metaal, waarvan men klokken giet, anders klokspijs. Eene voorname en geliefde bezigheid: het is mijne spijs, enz. Bijbelv. Zamenstell.: spijsbereider, spijsbrood, mastelein, Kil. - spijsgeregt, spijskamer, spijskas, spijskelder, spijskoek, Kil. - spijskooper, Kil. - spijskruid, Kil. - spijsloop, spijsmarkt, spijsmeester, spijsoffer, spijspeuzelingen, Oud. - spijsproever, enz. Inktspijs, klokspijs, meelspijs, melkspijs; enz.

Spijs, Kil. spijse, hoogd. speise, Ottfrid. spiso, zwabenspieg., zweed. spis, boh. pice, komt van spijzen.