Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sneven]

SNEVEN, onz. w., gelijkvl. Ik sneefde, ben gesneefd. Eigenlijk, vallen, uitglippen, struikelen: dies moet hen korts den voet en enkel sneven. Aldegond. In eenen overdragtelijken zin: erbarming over 't misverstandigh sneven. Spiegh. Die, voor wie het al beeft; die nieren en gemoet doortast, en niet en sneeft. Vlaerd. redenr. Die noijt in 't minste poinctken en heeft gesneeft. v. Hass. Voorts, in het hedendaagsch gebruik, evenveel als sneuvelen, omkomen (vooral op het oor-

[p. 519]

logsveld, 't welk zonder vallen niet geschiedt; waarom men ook enkel vallen voor in den strijd omkomen bezigt): de krijg doet vele menschen sneven. 't Verdriet zal mij doen sneeven. L.D.S.P. Sneven en sterven zijn daarin onderscheiden, dat het laatste van eenen natuurlijken, het eerste van eenen geweldigen dood gezegd wordt. Van hier snevelen, sneuvelen, enz.