Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Smoken]

SMOKEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik smookte, heb gesmookt. Onzijdig, smook, of rook, van zich geven; het smookt er, dat men uit zijne oogen niet zien kan. Volgens Kil., die smoocken en smuijcken schrijft,

[p. 505]

zijn smuijckende kolen smeulende, en is smuijckende voorts nevelig, en smuijckende weder eene betrokkene lucht. Bedrijvend, is smoken doen rooken: hij smookt tabak. Van hier gesmook, smook, smoker. Zamenstell.: besmoken, opsmoken, enz.

Smoken, Kil. smoocken, smuijcken, neders. smöken, eng. smoke, hoogd. schmauchen, is, even als rooken, van eenen onbekenden oorsprong.