Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Smarotsen]

SMAROTSEN, onz. w., gelijkvl. Ik smarotste, heb gesmarotst. Zich op eenen maaltijd ongenoodigd indringen: hij is op het smarotsen afgerigt. Van hier smarotser.

Smarotsen, Kil. smoerotsen, smaerotsen, is ontleend

[p. 495]

van het hoogd. schmarotzen, schmarutzen, zweed. smârâtsa; en dit komt van het oude zwab. snarrenzere, dat iemand aanduidt, die op zijne snaren teert, die met een speeltuig rondreist, en zich daarmede bij maaltijden vervoegt, om daaraan deel te hebben.