Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Seinen]

SEINEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik seinde, heb

[p. 432]

geseind. Onz., sein geven: vruchteloos seinden wij om hulp. Bedr., iemand door eenig sein gelasten: de schout bij nacht seint ons om bij te draaijen. Iets door seinen te kennen geven: men seinde des vijands nadering. Zamenstell.: toeseinen. Van sein.