SCHUIFELEN, onz. w., gelijkvl. Ik schuifelde, heb geschuifeld. Anders sijfelen. Eigenlijk, fluiten. In het gebruik blazen als een slang: geweldig schuifelde het ondier. Van hier geschuifel en schuifeling, beide de daad van schuifelen aanduidende, en schuijffel en schuijfflet, volgens Kil., beide evenzeer eene fluit beteekenende.
Schuifelen, bij Kil. schuijffelen, is evenzeer van het
[pagina 409]
[p. 409]
ital. zuffolare, als schuijffel, bij Kil., van het ital. zuffolo, of sijfelen, bij Kil. sifflen, van het fr. sifler, en sifflet, of schuifflet, bij denzelfden Kil., van het fr. siflet. De stamwoorden van dit alles zijn het lat. sibilare, fluiten, en sibilus, eene fluit.
Auteursrechtvrij