Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schrollen]

SCHROLLEN, onz. w., gelijkvl. Ik schrolde, heb geschrold. Eene knorrige luim hebben: hij begint weer te schrollen. Zulk eene luim door eene bitse hekeling

[p. 402]

van iemand, of iets, aan den dag leggen: gij behoeft daar zoo niet op te schrollen. Van hier geschrol. Het woord komt van het thans ongebruikelijke schrol, hoogd. schrolle, neders. schrulle, een aanval van krankzinnigheid, of kwade luimen, verwant aan gril en grol. Zie deze woorden.