Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schrijn]

SCHRIJN, z.n., o., des schrijns, of van het schrijn; meerv. schrijnen. Eene kast of kist: men breekt in 't schrijn der vorstinne. Hooft. Een juweelkistje: wat heimelijke pracht oock in de schrijnen schuilt. J. de Deck. In Twente schreen: als mede het vlas en gaaren, so in het schreen was berustende. Overijss. Advijsb. Oulings scrine, dat bijzonderlijk wegens eene doodkist, ook voor een kas, waarin men de overblijfsels der heiligen bewaarde, werd gebruikt: ende gout daer men mede zoude begade sint Aelbrechts scrine. M. Stok. Sinte Clemens scrine met sinen reliquien. Guld. legend. - Mel. Stoke bezigt het ook vrouwelijk: vol heilichdoms ene scrine offerde hi. Za-

[p. 392]

menstell.: schrijnhout, schrijnmaecker, schrijnwerck, bij Kil., en het thans nog gebruikelijke schrijnwerker, kastenmaker, kistenmaker.

Schrijn, platduitsch schreen, angels. scrin, eng. shrine, zweed. skrin, ijsl. skryn, oudfr. escrin, ital. scrinio, scrigno, ciscranno, sp. escrinnon, middeleeuw. lat. escrinium, lat. scrinium, schijnt met schrank van eenen oorsprong te zijn.