Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[p. 367]

[Schor]

SCHOR, bijv. n. en bijw., schorder, schorst, zeer schor. Heesch: eene schorre stem hebben. Schor spreken. Een schor geluidmaken. Bij Hooft, schorre aaloudheit, horrida antiquitas. Van hier schorheid Klanknabootsend woord.