Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Scheuren]

SCHEUREN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik scheurde, heb en ben gescheurd. Bedrijv., eene scheur maken, van een rukken: ik scheurde mijn kleed. Iets midden

[p. 333]

door scheuren. Hij meende zijn reuzel te scheuren van boosheid, in den gemeenzamen spreektrant, voor, hij meende van boosheid te bersten, hij was zeer boos. Overdragt: zich van de Kerk scheuren, afzonderen. Zich uit iemands armen scheuren, zich van hem los maken en hem verlaten. Onzijd., eene scheur krijgen, splijten, bersten: de aarde scheurt van de droogte. Die tafel is rondom gescheurd. Van hier scheuring, ook verdeeldheid: eene scheuring in de Kerk aanregten; - scheursel enz. Zamenstell: scheurdoek, scheurpapier, dat niet meer gebruikt, maar gescheurd wordt, scheurziek, geneigd tot scheuring, oproerig. Ten Kate brengt het tot scheren. Misschien is het ontleend van den klank van iets, dat gescheurd wordt.