SCHENKEL, z.n., m., des schenkels, of van den schenkel; meerv. schenkels. Verkleinw. schenkeltje. Het been van den voet tot aan de knie, ook van de knie tot aan de heup, bij menschen en beesten; insgelijks het armbeen: den misdadiger werden de schenkels vermorzeld. Ende hij wiesch het ingewant ende de schenckelen. Bijbelv. Hooft bezigt het vrouwelijk, schoon
[pagina 323]
[p. 323]
Pieters. en anderen het mannelijk nemen: Een der welke met een loot haaren arm trof, dat het in de schenkel steeken bleef.
Hoogd. schênkel; in 't angels. is scancu het scheenbeen, ital. schinca, zw. skank. In het hong. is czonc een knok, een been, gr. σϰελος, een been, hebr. שוק, een schouder. Zie verder schinkel.
Auteursrechtvrij