Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schavuit]

SCHAVUIT, z.n., m., des schavuits, of van den schavuit; meerv. schavuiten, verkleinw. schavuitje. Deugniet, schelm: gij hebt met schavuiten te doen. Zamenstell: schavuitenstuk, schavuitenwerk.