Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schamel]

SCHAMEL, bijv. n. en bijw., schameler, schamelst. Eigenlijk beschaamd, verlegen; en van daar naakt: cleederkens om sijn scamel ledekens daer mede te decken. Clar. Sp. Arm: schamelvolk, schamele lieden. Als u schamel ondersaten. Houwaert. Gering: onder 't schamel dak. Moon. En, daar ik, schamel dichter. H. Houtam. Eerbaar: een heilich wijf en scamel.

[p. 302]

Bijb. 1477. Van hier schamelheid, voor de schaamdeelen: hij sal sijn scamelheit bedecken met linen broken. Bijb. 1477. Ook eerbaarheid: scamelheit en goede sede. Doctrin. Alle schamelheit der maachden. Clar. Spieg. Zamenstell: onschamel, dat echter niet veel in gebruik is: voor die onscamele oogen. Clar. Spieg.