Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Schaken]

SCHAKEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik schaakte, heb geschaakt. Bedr. met geweld wegvoeren: een meisje schaken. Rooven: dat zij (de wolven) de kinderen

[p. 300]

uit de wieg of der ouderen armen schaakten. Hooft. Onzijd., met hebben, op het schaakbord spelen: willen wij eens schaken? Van hier schaker, vervoerder van een meisje, ook roover, dief.: en waarmede verdiende die schaker het Paradijs? Guld. Tr.; en schaker, schaakspeler, - schaking, enz.