Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sant]

SANT, z.n., m., des sants, of van den sant; meerv. santen. Een heilige. Men gebruikt dit woord meestal ten aanzien van personen, die door besluiten van pausen of kerkvergaderingen voor heilig verklaard zijn; zeldzamer om iemand aan te duiden, die inderdaad uitsteekt in godsvrucht en deugd. Van hier santin: santen en santinnen. In een' boertigen stijl wordt sant wel eens gebruikt, om iemand te beduiden, voor wien

[p. 282]

men een' bijgeloovigen eerbied heeft. Zoo zegt men van eenen predikant, dat hij in dat of dat huis een groote sant is. Oulings paste men hetzelfde woord op mannen en vrouwen toe. Gijsjen is nae stee gevaeren, met Trijn Fops, sijn lieve sangt, 't Was de mooijste meijd van 't langt. Bredero. Hedendaags zegt en schrijft men meer sint: sint Pieter, sint Paulus; of wel bij verkorting st.: st. Petersburg, eigenlijk de burg van den heiligen Petrus. Het woord is onduitsch, en blijkbaar van het latijnsche sanctus ontleend.