Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rustig]

RUSTIG, bijv. n. en bijw., rustiger, rustigst. Eigenlijk, wel toegerust. In het gebruik, wakker, levendig, vlug, moedig: hij is steeds even lustig en rustig

Geen stemmigheijt zoo lustigh,
Als deez', die zomers is en 's winters even rustigh.

[p. 267]

Tesselscha, bij v. Hass. aanteek. op Kil. Gerust, stil: blijf maar rustig en wel te vreden. Ende sij vonden - een seer breet lant ende rustich en de vruchtbaer. Bijbelv. 1477. Als een bijw., gerustelijk: rustig leven. Kil., bij wien men ook rustelick vindt, dat dezelfde beteekenis heeft: ende des rustelik en ongehindert bruiken.