Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[p. 262]

[Rumoeren]

RUMOEREN, onz. w., gelijkvl. Ik rumoerde, heb gerumoerd. Opschudding, verwarring, en daarmede gepaard getier, veroorzaken: niet vreesselijker oit ging onder 't heir rumoeren. Vond.