Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rooken]

ROOKEN, onz. en bedr. w., gelijkvl. Ik rookte, heb gerookt. Onz., rook van zich geven: het rookt in de keuken, dat men uit zijne oogen niet zien kan. Dan rookt de var op 't blaakend zoenaltaar. L.D.S.P. Siet, daer was een roockende oven. Bijbelv. Rook verwekken: het volck offerde, ende roockte nogh op de hooghten. Bijbelv. Tabak rooken: rookt gij niet? Wasemen: het eten staat op de tafel te rooken. Hij werkt, dat zijn hoofd, of het hoofd hem rookt. De schoorsteen rookt, dit beteekent dikwerf: de schoorsteen laat den rook in het vertrek dringen, en vult hetzelve daarmede. Daar kan mijn schoorsteen niet van rooken is: daar kan ik geen levensonderhoud uit vinden. Het rookt er geweldig, er heerschen geweldige twisten tusschen man en vrouw.

[p. 241]

Bedrijvend, doen rooken: daar worden welriekende specerijen gerookt. Ik rook geen tabak. Rook nog een pijpje. In den rook hangen: waar rookt gij uw vleesch? Wij rooken geen spek. Zalm, elft, haring, enz. rooken. Van hier rookende, rooker, rookerij, zalmrookerij, rooking, enz. Berooken, doorrooken, uitrooken, enz.

Rooken, hoogd. rauchen, Notk. rouchen, neders. röken, vries. reeken, angels. recan, eng. reek, zweed. rijka, ijsl. riuka, is verwant aan rieken en ruiken.