Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Roep]

ROEP, z.n., m., des roeps, of van den roep; zonder

[p. 220]

meerv. Eigenlijk, de daad van roepen. In het gebruik, een luid gerucht: er gaat een slechte roep van hem uit. De roep gaat, dat Dantzig over is Den gemeenen roep volgen. Oud.

Roep, hoogd. ruf, Notk. ruoft, is afkomstig van het volgende: