Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rinkel]

RINKEL, bij Kil. ringkel, z.n., m., des rinkels, of van den rinkel; meerv. rinkels. Verkleinw. rinkeltje. Een blikken, ijzeren, of koperen plaatje, of ringetje, waarmede men een geluid maakt, dat door dit

[p. 213]

woord uitgedrukt wordt: hoe vermaakt zich dat kind met de rinkels aan zijnen hoepel. Die kinderstoel is wel van rinkels verzien. Van hier rinkelen, bij Kil., ringelen. Zamenstell.: rinkelbel, rinkelbom, rinkelrooijen, enz.