Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rek]

REK, z.n., o., des reks, of van het rek; meerv. rekken. Verkleinw. rekje. Wordt veelal met rak verwisseld, maar bijzonderlijk gebezigd wegens een werktuig, waarop de vrouwen haar linnen droogen: hang die

[p. 185]

mutsen eens op het rek. Zamenstell.: hoenderrek, linnenrek, schotelrek. Zie voorts rekke, en rekken.