Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Rein]

REIN, bijv. n. en bijw., reiner, reinst. Onbesmet, onbevlekt: rein lijnwaad, reine handen. Die gewasschen is, en heeft niet van noode, dan de voeten te wasschen, maar is geheel reijn. Bijbelv. Bijzonderlijk, vrij van melaatschheid, en andere besmettelijke krankheden: reine schapen, die vrij van schurft zijn. Die schurftheijt is genezen. Hij is reijn. Daarom sal de Priester hem reijn verklaren. Bijbelv. Voorts, vrij van eene onreinheid, die men door aanraking van eenig dood ligchaam, enz. gerekend werd te verkrijgen, of van die onreinheid gereinigd: als sij van haren vloet reijn wort. Bijbelv. Rein vee is, dat, volgens de

[p. 182]

Mozaische wet, gegeten mogt worden: van 't reijne vee, en van 't vee, dat niet reijn en was. Bijbelv. Eindelijk is rein vrij van zedelijke vlekken en verkeerdheden: dan zult gij mij - een reiner harte geeven. L, D.S.P. De reine huwelijksmin. Eene reine maagd. Een rein geweten is, dat iemand geene misdrijven verwijt. Van hier reinheid, reinig oulings voor rein, waarvan reinigen, reinigheid, reiniging, reiniglijk, reinlijk, reinuit, bij Kil. naakt en bloot, ook opregt 't quaet reijnuit voor u beleden. Camph. Zamenstel.: onrein, enz. ontreinigen, enz. - reinoogd, voor rein geoogd: reinoogde Rechter! Schim. deze zamentrekking zegt Z.H. Alewijn, dient den dichteren niet ontnomen te worden.

Rein, Ulphil. hrains, Kero hrein, willeram:, angels., neders., hoogd. rein, zweed. ren, ijsl. hrein. Rein beteekende oulings ook regen, en reinen regenen.