Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Regen]

REGEN, z.n., m., des regens, of van den regen; meerv. regens. Verkleinw. regentje. Een bekend natuurverschijnsel: die, ons genegen, de wolken zwanger maakt van regen. L.D.S.P. Om Jisreel daalt er zoo veel zegens met den regen van boven. Vollenh. Vroege en spade regens. Dat is een allerliefst regentje. Spreekw.: hij schuwde den regen, en viel in de sloot, om het eene kwaad te ontwijken, haalde hij zich het andere op den hals. Gouden regen, zekere bloem. Van hier regenachtig, regenig, enz. Zamenstell.: regenbak, een bak, waarin men regenwater vergadert, regenbeek, regen-

[p. 169]

boog, regenbui, regenhoek, de luchtstreek, van waar de meeste regen komt, regenkleed, regenmantel, regenpomp, regenscherm, regenvlaag, regenvogel, regenvorsch, regenwater, regenwind, regenwolk, regenworm, enz. - Aschregen, bloedregen, dagregen, goudregen, kikvorschenregen, landregen, plasregen, steenregen, stofregen, stortregen, vuurregen, zandregen, enz.

Regen, bij Ulphil. rign, in Vriesland, rijn, eng rain, angels. raegn, hraegn, ren, zweed. regn, ijsl. regg. Zie regenen.