Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Reep]

REEP, z.n., m., des reeps, of van den reep; meerv. reepen. Verkleinw. reepje. Een hoepel: met eenen reep

[p. 166]

spelen, waarvoor men, bij Kil., het werkwoord reepen vindt. Zamenstell.: reephout, hoephout, hout, waarvan men hoepels maakt.