Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Redelijk]

REDELIJK, bijv. n. en bijw., redelijker, redelijkst. Met rede begaafd: dat past geen redelijk schepsel. Bezitten de dieren niets van een redelijk denkvermogen? Met de uitspraken der rede overeenkomstig: dat gevoelen is allerredelijkst. Men kon hem redelijkerwijze niets

[p. 162]

verwijten. Bijzonderlijk, billijk: is er iets redelijks in die handelwijs? Zulk een eisch moet u redelijk schijnen. Gij handelt niet redelijk met mij. Eindelijk bepaalt het nog als bijw. de woorden, bij welke het wordt gevoegd, binnen den kring van het middelmatige: hij vaartredelijk wel, niet heelwel, maar tamelijk. Het gaat redelijk wel met hem. Hij is daarin redelijk bedreven. Van hier, redelijkheid. Zamenstell.: onredelijk, onredelijkheid.

Redelijk, neders. redelik, Otfrid. redelicho, stamt af van rede, denkvermogen, verstand. Zie dit rede.