Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Punt]

PUNT, z.n., vr., der, of van de punt; meerv. punten. Verkleinw. puntje. Het uiterste einde van een ding, dat uit hoofde van deszelfs spitsheid als in een stipje uitloopt: de punt van eene naald, van eenen degen. Schichten met een ijzere punt beslagen. Vond. Iemand voor de punt eischen, hem tot een tweegevecht uitda-

[p. 131]

gen. Iemand de punt bieden, zijn wapentuig met de punt tegen hem rigten; overdragtiglijk, hem te keer gaan. Ook noemt men de toeloopende scherpte van een bolwerk en van een hoek lands, de punt. Van hier punten, spits maken, scherpen, puntachtig, en puntig, scherp, spits; overdragtiglijk, naauwkeurig, net en zindelijk: eene puntige vrouw; puntigheid, puntiglijk. Zamenstell.: puntdicht, puntdichter, punthaak, puntreden, puntspreuk, enz.

Punt, in dezen zin, en in dit geslacht, schijnt ontleend van het fr. pointe.