Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Prang]

PRANG, z.n., vr., der, of van de prang; meerv. prangen. Drukking, knelling: dus werden de Brusselaars van deze prang verlost. Hooft. En dat mijn angstigh hert in dese prangen set. Cats. Bij Kil. pranghe. Zamenstell.: muijlpranghe, bij Kil.