PLOMP, bijv. n. en bijw., plomper, plompst. Grof, en dik, zoo als een ligchaam, dat, in het water vallende, het geluid van plomp voortbrengt: waarom hebt gij zulke plompe stoelen gekocht? Plompe nagelen, bij van Hass. Voorts wordt plomp gebezigd wegens iets, welks punt, of snede, derwijze afgesleten is, dat zij een grof en dik voorkomen heeft: dit mes is plomp. Als onse degens plomp gevogten zijn, dan zal hij er weer een punt aan slijpen. Paffenrode, bij van Hass. Overdragtiglijk, met opzigt tot des menschen zielsvermo-
[pagina 87]
[p. 87]
gens, stomp, bot, dom: wat is dat een plomp mensch! Van hier plompaard, plompelijk, plompheid, plomphuizen, in het spreekwoord: ik ben van plomphuizen, waarmede men het lat. Davus sum, non Oedipus, uitdrukt.
Plomp, hoogd., neders., eng. plump, lat. plumeus, ital. piomboso.
Auteursrechtvrij