Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Ploffen]

PLOFFEN, onz. w., gelijkvl. Ik plofte, ben geploft.

[p. 86]

Het geluid van plof veroorzaken, door ergens neer te vallen: ter aarde ploffen. Hij plofte achter over in het water. Ook wel eens in eenen bedrijvenden zin, hetzelfde geluid te weeg brengen, door iets ergens neder te werpen: waarom ploft gij het daar zoo maar op den grond? En plofte me in het zand. Vond.