Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Plakken]

PLAKKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik plakte, heb geplakt. Iets ergens vlak op of aan vlijen, zoo dat het daaraan vastkleeft: plak daar dat briefje op. Dat behangsel is aan den muur geplakt. Overdragtiglijk, eenig ding vlak nederwerpen, als of men het op de plaats, waar men het nederwerpt, vast wilde doen kleven: waarom plakte gij het daar zoo neer? Hij plakt hem tegen den grond,

[p. 74]

den wand, enz. Voorts iemand gevangen zetten: ik zal hem doen plakken. Als mede zamen doen kleven: pollevijen plakken, hielen van zamengeplakt leder vervaardigen. - Met klevend goed besmeren: placken, bij Kil. plaesteren, oft besetten met leem, kalk, enz. - Vast doen kleven: er ligt in dat boek een blad los, dat moet geplakt worden. Eindelijk, onzijdig, lang in een gezelschap blijven: hij is een liefhebber van plakken, een regte peklap. Van hier plakker, en de zamenstell.: leemplacker, en plakleem, bij Kil. plakbriefje, plakkaart, plakschrift.

Plakken, hoogd. placken, middeleeuw. lat. placare, van welk laatste het hoogd. placat, fr. placard, eng. placart, ons plackaert, bij Kil., en in een oud stuk, dat door van Hass. is aangevoerd, en het hedendaagsche plakkaat, schijnt af te stammen.