PAIS, z. n, m., van den pais; meerv. paizen. Een verouderd basterdwoord. Vrede: om den pais te steuren. Vond. Om eene pais te bemiddelen. Hooft. Het stamt af van het fr. paix, eng. peace, ital. pace, sp. paz, lat. pax. Kil. schrijft, pays, peys; en kent, onder anderen, daar aan ook de beteekenis van een tabberd toe; waarbij V. Hass. aanteekent:
[pagina 10]
[p. 10]
in een silveren misbroots busse, daar 't dexel een pays af is. A. Matth. Voorts vindt men bij Kil. paijsen, peijsen, vrede maken, paeijselick, paijs-maecken, paijs-maecker, paijs-ghesande, paijs-bode; en Vond. zingt: Nu een eeuwigh zegeteken van den zeepais opgehaalt.
Auteursrechtvrij