Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Orberen]

ORBEREN, bedr. w., gelijkvl. Ik orberde, heb georberd. Oul. zeide men oorberen, van oorber, oorbaar; ook oorboren, orboren, voor genieten, gebruiken. Kil. vertaalt het door uti, frui. Wij bezigen het boven op-

[p. 766]

gegevene orberen, alleen, en wel in de beteekenis van iets tegebruiken, om het voor verwaarloozing of bederf te bewaren: dat moet eerst georberd worden. Zie oorbaar. F. Halma heeft het zelfst. orber, in de oude spreekwijs: iets op den orber, zuiniglijk, overleggen. J. de Deck. bezigt orber voor nuttig, voordeelig:

't was noit een nutter kunst na's werelds eind te zeilen,
Noit orber tegens stroom te roeien van de feilen.