Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opwaaijen]

OPWAAIJEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en waaien: ik woei op, heb en ben opgewaaid. In de hoogte waaijen: de wind waait al het stof op. Door waaijen openen: de wind heeft de deur opgewaaid. Onz., met zijn; hard waaijen: de wind zal

[p. 759]

nog wel wat opwaaijen. Opwaarts waaijen: hare rekken zijn opgewaaid.