[Opvolgen]
OPVOLGEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en volgen: ik volgde op, heb en ben opgevolgd. In iemands plaats komen: de zoon moet den vader in het koningrijk opvolgen. Involgen: hij heeft zijnen wraaklust opgevolgd. Van hier opvolging.
Auteursrechtvrij