Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opvangen]

OPVANGEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en vangen: ik ving op, heb opgevangen. Iets in zijnen loop wegvangen: het bloed in een bekken, den regen in een vat opvangen. Eenen dief opvangen. Het wild opvangen.