Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opplakken]

OPPLAKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en plakken: ik plakte op, heb opgeplakt. Op

[p. 736]

iets plakken: ik heb er rood papier opgeplakt. Van hier opplakking.