Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opmogen]

OPMOGEN, onz. w., onregelm. Van het scheidb. voorz. op en mogen: ik mogt op, heb opgemogt. Dit woord wordt doorgaans gebezigd met tegen, in de beteekenis van bestand zijn: die teder van gemoet niet opmagh tegens rouw. Vond.