Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opligten]

OPLIGTEN. bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz.

[p. 731]

op en ligten: ik ligtte op, heb opgeligt. Opbeuren, opheffen: een pak opligten. Gevangen krijgen: de gansche bende werd opgeligt. Bedriegen: hij zoekt mij opteligten. Van hier opligter, opligting.