Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opkondigen]

OPKONDIGEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en kondigen: ik kondigde op, heb opgekondigd. Door openlijke aankondiging het einde van iets bekend maken, van iets afstand doen, opzeggen: als Leicester de Landtvoogdij had opgekundight. Hooft. In den jaa-

[p. 726]

re eenentachtigh had Graaf Johan van Nassau het Stadthouderschap van Gelderlandt opgekundight. Hooft. Hoogd. aufkündigen, opperd. aufkünden.